ارتباط تعویق آکادمیک با موفقیت و خودکارآمدی تحصیلی در دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی تهران سال ۱۳۹۱

مقدمه: اکثر دانشجویان به طور مداوم در انجام فعالیت های علمی خود تعویق دارند. با این حال افراد دارای سطوح بالای خودکارآمدی، معمولاً تکالیف را به عنوان چالش هایی می بینند که باید بر آن ها تسلط یابند. هدف این پژوهش بررسی ارتباط تعویق آکادمیک با موفقیت و خودکارآمدی تحصیلی دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی تهران است. روش ها: این پژوهش یک مطالعه توصیفی مقطعی از نوع همبستگی است. نمونه های پژوهش دانشجویان کارشناسی و کارشناسی ارشد پرستاری دانشگاه علوم پزشکی تهران بودند که با روش نمونه گیری طبقه ای با تخصیص متناسب انتخاب شدند. داده ها از طریق پرسش نامه مربوط به تعویق آکادمیک، خودکارآمدی تحصیلی و موفقیت تحصیلی دانشجویان(میانگین نمرات ترم های قبلی) جمع آوری شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی ( آزمون های همبستگی پیرسون، آنالیز واریانس و t تست) استفاده شد. نتایج: همبستگی خطی معنادار و معکوسی بین نمره تعویق آکادمیک با نمره خودکارآمدی و موفقیت تحصیلی در دانشجویان پرستاری وجود داشت(001/0p≤) به طوری که هر چقدر نمره تعویق آکادمیک دانشجویان بیش تر بود، نمره خودکارآمدی تحصیلی و موفقیت تحصیلی کاهش و با افزایش نمره خودکارآمدی تحصیلی، موفقیت تحصیلی بیش تر می شد. از میان متغیرهای دموگرافیک، جنس با تعویق آکادمیک و خودکارآمدی تحصیلی و سن با موفقیت تحصیلی ارتباط بیش تری داشت. نتیجه گیری: با توجه به اینکه احتمالابا افزایش تعویق آکادمیک، موفقیت و خود کارآمدی تحصیلی کاهش می یابد، ضروری است که مطالعات تکمیلی جهت بررسی علل تعویق آکادمیک و روش های بهبود خودکارآمدی و موفقیت تحصیلی انجام گیرد.